Wandelen in Engeland: South West Coast path in Cornwall

Voor een leuke vakantie hoef je niet meteen in het vliegtuig te springen. De wandelliefhebbers kunnen bijvoorbeeld hun hart ophalen aan de Engelse kust. Ik ging met de trein naar het uiterste westen van Cornwall en liep er twee stukjes van het South West Coast path.

Cornwall

Cornwall is de provincie van Engeland die helemaal in het zuidwesten ligt. Het heeft een lange, rotsige kustlijn, een groen landschap en een mild zeeklimaat. Doordat het in de winter bijna nooit vriest, vind je hier palmbomen en andere subtropische planten.

De hoofdstad Truro is een klein stadje dat centraal in de provincie ligt. Toeristische attracties zijn Land’s end, St Michael’s mount, het kasteel van Tintagel, ruïnes van oude tinmijnen, het Eden Project en de eilanden van Scilly. Uiteraard kom je hier ook gewoon voor de cream teas en de schattige dorpjes, maar de grootste attractie is die lange, indrukwekkende kustlijn.

Het South West Coast path

Het South West Coast path is een wandelroute van maar liefst ruim duizend kilometer en beslaat de gehele kust van zuidwest Engeland. De route begint in Minehead in het noorden van Somerset, loopt via de noordkust van Devon vervolgens helemaal rondom Cornwall en dan via de zuidkust van Devon naar Poole in het zuiden van Dorset.

Om de hele route te lopen, heb je zo’n vier tot acht weken nodig, maar je kan natuurlijk ook gewoon alleen een stukje lopen. Of een paar stukjes. Ook de looprichting is flexibel, dus je kunt jouw wandelroute precies zo plannen als je zelf wil. De officiële website van het South West Coast path is een ideaal hulpmiddel hierbij.

Vervoer

Een eenvoudige manier om in Cornwall te komen, is door met de auto op de ferry of door de tunnel te gaan en vervolgens door te rijden naar het westen. Dit duurt zeker tien uur. Een duurzamere manier is om eerst met de bus of trein naar Londen te reizen. Met de trein duurt dit minimaal vijf uur, maar dan kun je wel meteen een bezoekje aan de wereldstad brengen. Vanaf Londen kun je vervolgens een rechtstreekse trein naar Cornwall nemen. In twee uur ben je al in Exeter in Devon, na ruim drie uur in Plymouth, na 4,5 uur in Truro en na ruim vijf uur bij het eindstation in Penzance. Om bij Minehead in Somerset of Poole in Dorset te beginnen, moet je eerst zo’n twee uur met de trein vanaf Londen en vervolgens nog ongeveer een uur met de bus.

Vooral ter plaatse is er wel iets te zeggen voor de auto, want daarmee kun je eenvoudig bij verschillende plekken langs het kustpad komen als je voornamelijk dagtochtjes wil lopen. Wel moet je dan je route weer retour lopen of alsnog een bus nemen. Een aantal plaatsen langs de route is per bus bereikbaar, maar bussen rijden niet erg frequent, zijn langzaam en doordat de plaatsen soms ver uit elkaar liggen, vergt dit wel wat planning vooraf.

Onze ervaring

Vorig jaar juni gingen mijn vriend en ik op vakantie naar Engeland. Mijn vriend was nog nooit in Londen geweest en sinds kort ging daar de Eurostar naar toe. Ik wilde graag het kustpad wandelen en dat leek ons na de grote, drukke stad heel geschikt om onze vakantie mee aan te vullen. We wilden ongeveer vijf dagen wandelen afgewisseld met een paar dagen iets anders.

Planning

Als kind was ik al eens op verschillende plekjes van het South West Coast path, maar ik wist niet meer precies waar en wat nou het mooist was. Wel dat St Ives een mooi plaatsje was. Omdat er veel te veel etappes zijn om uit te kiezen, ben ik volledig afgegaan op het oordeel van verschillende websites en een Engelse collega die enthousiast was over Lizard Point. Op basis daarvan kwam het uiterste zuidwesten van Cornwall als winnaar uit de bus.

Ik ging aan het puzzelen met trajecten. Hoe ver kunnen we eigenlijk lopen op een dag? Waar kunnen we onderweg slapen? Waar kunnen we met het openbaar vervoer komen? En waar en wanneer willen we een rustdag? Uiteindelijk kwam ik uit op een route die in Penzance zou beginnen. We liepen met de klok mee in drieënhalve dag naar St Ives. Na een rustdag daar en bezoek aan St Michael’s Mount liepen we nog in één hele en twee halve dagen van Penzance oostwaarts richting Lizard Point.

De reis

De trein vloog in rap tempo van Londen naar Cornwall, eenmaal daar ging de vaart eruit. Dat gaf niet, want zo konden we des te beter genieten van het vredige Hobbitlandschap. We reden door tot aan Penzance wat op zondagmiddag nogal uitgestorven bleek. Het was warm en zonnig en onderweg naar ons hostel zagen we al palmen en bananenbomen. In het vissersstadje dronken we een cider op het terras van een pub met live muziek en ‘s avonds aten we in de bloemige binnentuin van een oude pub.

Van Penzance naar St Ives
‘s Ochtends was het fris maar droog. Na een ontbijt en meeneemlunch van de plaatselijke supermarkt liepen we naar het piepkleine en schattige en piepkleine vissersdorpje Mousehole. Daarna gingen we pas echt het wandelpad op, verruilde ik al snel mijn lange mouwen en pijpen voor korte en was het tijd voor de zonnebrandtest.

Het pad was mooi en afwisselend met gras, rotsen, heuvels, inhammetjes en soms een stukje bos. Door de slingerende kustlijn veranderde het uitzicht steeds weer een beetje. Het was veel afwisselender en mooier dan ik had verwacht, maar ook best pittig qua afstand, hoogtemeters en keien. Pas tegen vijf uur kwamen we in het plaatsje Treen waar we een prachtige B&B hadden gereserveerd en aten in de enige pub van het minuscule dorpje.

De tweede dag liepen we eerst in een uur naar Minnack Theatre, een theater met uitzicht over zee, aan een prachtige baai en met een mooie tuin. Vervolgens hebben we een beetje vals gespeeld door met de bus naar Sennen Cove te gaan. Hiermee sloegen we het toeristische, maar niet heel bijzondere Land’s End over en bespaarden we tijd, waardoor we het wat rustiger aan konden doen.

Vanaf Sennen Cove was het wandelpad een stuk eenvoudiger dan de dag ervoor. Het was een mooi stuk langs stranden en kliffen en soms door weiden. Hier en daar zagen we de eerste mijngangen. Onderweg picknickten we en aan het eind van de middag konden we nog even van het zonnetje genieten vanaf een klif. We sliepen in een hostel nabij St Just waar we gezamenlijk aten met andere bezoekers.

Op de derde dag zagen we een mooie rotsige kust en veel verlaten tinmijnen. Het eerste deel had een makkelijk begaanbaar pad, waardoor we optimaal van de omgeving konden genieten. De tweede helft bestond uit veel rotsen en blubber waardoor je niet lekker door kon stappen. Later die middag werden we moe en werd het kouder, bewolkt en ging het zelfs een beetje miezeren, waardoor we besloten een stukje af te snijden door de weilanden heen naar het meer inland gelegen plaatsje Zennor. Hier sliepen we in een omgebouwd kerkje en aten wederom in de enige pub om de hoek.

Vanaf Zennor was het niet zo ver meer naar St Ives. We gingen eerst weer een stukje door de weilanden, waarbij we steeds over de typische stenen muurtjes heen moesten klimmen. Deze route was eigenlijk wel een leuke afwisseling, voordat we weer terugkwamen aan de kust. Ook nu bestond een deel van het pad weer uit moeilijker begaanbare rotsen en blubber, maar dat was niet zo erg voor het kleine stukje dat we nog moesten. Op het laatst gingen we rechts de bocht om en zagen we schuin onder ons St Ives verschijnen in de baai.

St Ives en St Michael’s Mount
We waren nog voor lunchtijd in St Ives en hebben eerst een tijdje op een bankje aan het strand gezeten met uitzicht op een beginnend surfklasje. Het centrum was erg toeristisch, maar wel sfeervol met veel kleine winkeltjes en terrasjes. Rondom het stadje ligt een baai met strand, een haventje en daartussenin een schiereilandje met een heuvel erop. De bootjes liggen droog bij laagwater. We namen weer een cidertje en vonden heerlijke pizza bij een verstopte Italiaan. Als kers op de taart keken we de nieuwste Jurrasic Park in een bioscoop die ook uit dat tijdperk leek te stammen. Want waarom ook niet?

Op onze rustdag haalden we ontbijt, deden we de was en aten we cream tea. Ik bezocht een winkel van het Cornische fair fashion-merk Seasalt en we lazen een boekje in de zon in het park. Aan het eind van de middag hadden we inmiddels alle steegjes wel ontdekt en hadden we weer een cider en een curry verdiend.

De volgende dag namen we de bus van St Ives naar Marazion, terug aan de zuidkust. Het was koud, bewolkt en het regende een beetje. Vlak voor het dorpje Marazion ligt een klein eiland met een kasteel erop: St Michael’s Mount. We wisten dat het kasteel op zaterdag gesloten zou zijn, maar we konden tijdens laagwater wel naar het eiland lopen. ‘s Middags zijn we bij gebrek aan (betaalbare) accommodatie in Marazion teruggelopen naar Penzance waar we nog een gezellig stukje kade ontdekten, lunchten in het park en een verouderde speelhal onveilig maakten, voordat we weer de pub in doken voor onze dagelijkse cider en pub-maaltijd.

Penzance naar Lizard Point
Het idee was om met de bus terug naar Marazion te gaan om vanaf daar naar het oosten te lopen. Op die manier zouden we het hele traject tussen St Ives en Lizard Point lopen – weliswaar in een vreemde volgorde en met een paar smokkelacties, maar toch. Die ochtend bleek het flink te regenen. Zo’n onophoudelijke bui waarvan we zelfs met onze goede jassen op een gegeven moment doorweekt zouden raken. We besloten om een stukje verder te gaan met de bus. In Praa sands zijn we uitgestapt en hebben we een tijdje in een café zitten lezen en schrijven, totdat het wat opklaarde.

Pas na lunchtijd zijn we gaan wandelen. Het was weer zo goed als droog en we hoefden nog maar een paar uurtjes over een eenvoudig pad naar Porthleven. Het dorpje was veel toeristischer dan de meeste andere dorpjes die we tegen waren gekomen, maar ook wel gezellig met een mooi haventje, een paar winkels en restaurants. We sliepen bij iemand die een kamer verhuurde en aten wederom in een pub. En dat verveelde ons helemaal niet.

Gelukkig hadden we een korte wandeldag gepland, want vanwege ingestorte kliffen moesten we vlak buiten Porthleven al meteen een uur omlopen tussen de weilanden door. Verderop kwamen we in een mooi dichtbegroeid bos terecht en er was een groot meer. Daarna zagen we de meest indrukwekkende en hoogste kliffen van de hele route. De mist en motregen maakten het alleen maar dramatischer. Het weer klaarde ‘s middags steeds wat op, maar we bleven die dag omringd door wolken, waardoor het te koud was om uitgebreid te picknicken.

Op een strandje konden we anemonen, alikruiken, zeepokken en andere zeebeestjes bewonderen en zagen we een bruidspaar bij een pittoresk kapelletje. Bij het volgende strandje waren er ineens een stuk meer andere bezoekers en hebben we nog even op een terrasje gezeten, voordat we Mullion in liepen. Helaas waren zowel het hotel als de pub hier nogal suf.

De laatste halve wandeldag ging weer langs een slingerend stuk kust met aardig wat hoogteverschillen. Sommige stukken zijn zo kaal dat het deed denken aan bergweiden in de Alpen. Naarmate we dichter in de buurt van Lizard Point kwamen, des te meer andere mensen we zagen. Vooral vanaf de parkeerplaats bij Kynance Cover werd het druk. Niet gek, want ondanks dat we het wandelen een beetje beu begonnen te worden en al uren naar kliffen en de zee gekeken hadden, zagen we ook wel dat het er verdomd mooi is.

Aan het eind van onze wandelroute konden we pal aan de klifrand een plekje op een zonnig terras bemachtigen waar we wat aten. Als toetje werden we nog getrakteerd op een paar groetende zeehonden, voordat we met de bus en trein naar Truro gingen. Vanaf daar zouden we de volgende dag moe maar voldaan terug reizen naar Londen en later die middag naar huis.

Verblijf

Eigenlijk hoopte ik op veel Engelse herbergen zoals ik ze ken uit films. Met een gezellige pub beneden en een paar kamers daarboven. Maar in de praktijk bleken die onvindbaar. Vooral aan de wandelroute bleken onze opties schaars. Ik ben niet zo’n kampeerder en ging liever op zoek naar B&B’s. Hier en daar vond ik er een en paste onze trajecten daar op aan. De prijzen zijn niet echt leuk. Je betaalt al snel honderd euro voor een nachtje in een tweepersoonskamer, maar daar krijg je wel een hoop (onnodige) luxe voor terug.

Je kan accommodatie zoeken via de website van het South West Coast path, maar omdat veel al vol of onbetaalbaar was, ben ik ook naar adresjes gaan zoeken via Google Maps. Meestal kon ik dan alleen een e-mailadres vinden om vervolgens te horen dat ze al vol zaten. Wat wel beschikbaar was, heb ik dus ook maar meteen geboekt. Het is helaas geen regio om lekker op de bonnefooi aan te komen zetten. Onderweg kwamen we mensen tegen die op elke plek steeds twee nachten bleven en elke dag een andere kant uit liepen om met de bus weer terug te keren. Prima oplossing als je niet op elke gewenste plek een verblijfplaats kan vinden of graag je spullen wil achterlaten.

In Penzance en bij St Just sliepen we in een hostel wat aanzienlijk goedkoper was en ook bij Lizard Point was er eentje. Voor de liefhebbers zijn er enkele campings en we hebben ook wel eens een tentje op een privéterrein zien staan. Bovendien kun je zelfs je bagage laten vervoeren als je wel van kamperen maar niet van sjouwen houdt. Of van allebei niet.

Eten

Hoewel we niet in oude herbergen sliepen, kwamen we daar bijna dagelijks alsnog om te eten. Hoe klein het gehucht ook was waar we sliepen, er was altijd tenminste één pub met een aardige kaart. In het hostel aten we gezamenlijk het menu van de dag in vlees- of vega-optie. En in St Ives en Truro aten we in behoorlijk betaalbare Indiase, Italiaanse en Thaise restaurants.

Na de internationale keuken van Londen had ik me er een beetje op ingesteld dat ik op het conservatieve platteland misschien wel eens zou moeten toegeven aan een fish and chips, maar dat bleek compleet onnodig. Overal waren vegetarische opties en ze wisten zelfs wat veganisme is. Het aandeel halloumiburgers was vrij hoog en ik heb ook wel eens twee voorgerechten besteld, maar ik was over het algemeen aangenaam verrast door het aanbod.

Ook zin gekregen in zo’n mooie wandelreis, maar geen zin om te puzzelen met trajecten en te speuren naar accommodatie? Boek een kant en klare privé- of groepsreis via onder andere SNP, Hillwalk tours, Wandelvakanties of Topo-Aktief. Als je toch zelf gaat plannen, mag je mij natuurlijk altijd om tips en adresjes vragen en kan ik je alvast beloven dat het de moeite waard zal zijn!