Afgelopen zomer deed ik mee aan de Slow Fashion Summer van CollAction: drie maanden lang géén nieuwe kleding kopen. Hoe ging me dat af en heb ik er nog wat van geleerd?
De CollAction Slow Fashion Summer
Het concept
De regels waren simpel: koop drie maanden lang geen nieuwe kleding. Tweedehands en ruilen mag wel.
Het idee achter de Slow Fashion Summer is om veel bewuster om te gaan met kleding. Door onszelf een koopverbod van drie maanden op te leggen, konden we niet zomaar wat kopen en werden we gedwongen om te bedenken of we iets wel echt willen, leerden we meer waarderen wat we al hebben en ontdekten hoeveel tweedehands pareltjes er nog te vinden zijn.
‘We’ zijn alle deelnemers aan de Slow Fashion Summer die zich hadden aangemeld bij organisator CollAction en iedereen die later aangehaakt is. Er waren uiteindelijk maar liefst 2625 van over de hele wereld die zich officieel aangemeld hadden. Al die deelnemers konden gezamenlijk het verbruik van 90 miljoen liter water en de uitstoot van zo’n 360 ton CO2 voorkomen. Daarnaast werden er minder schadelijke verfstoffen gebruikt en ontstond er minder afval.
CollAction
CollAction is een zogenaamd crowdacting-platform. Hier kun je deelnemen aan projecten met een sociaal of duurzaam karakter. Het idee is dat als voldoende mensen toezeggen om mee te doen, dat je het allemaal dan ook daadwerkelijk doet: collectieve actie dus. Denk hierbij aan het overstappen naar een duurzame bank, een vleesvrije maand, een zomer zonder vliegen en telefoonverstoppertje. Je kan er ook zelf een project opstarten en deelnemers ronselen.
Hoe het deze zomer verliep
Wel of niet meedoen?
Deze Slow Fashion Summer sluit perfect aan bij waar ik al mee bezig was. Sinds ik ruim twee jaar geleden pas echt besefte hoe absurd de kledingindustrie is, wilde ik het liefst helemaal geen fast fashion meer kopen. Eerst ontdekte ik fair fashion, maar de laatste tijd slaag ik steeds beter met tweedehands kleding.
Wel twijfelde ik nog even of ik echt mee moest doen, want juist omdat ik heel kritisch koop wilde ik niet net dat ene lang gedroomde kledingstuk mislopen als deze nou net tijdens de zomer op zou duiken. Gelukkig liet ik me overhalen door het enthousiasme van de organisatie en deelnemers van de Slow Fashion Summer, door de bijna behaalde deelnemerslimiet en het idee dat ik dat kledingstuk dan later eventueel nog wel in de uitverkoop kon scoren.
Wel en niet gekocht
Toen volgde drie maanden van niet-kopen. Niets nieuws althans. Mijn perfecte jas vond ik tweedehands op Kleretoko, ik kocht twee tweedehands shirtjes in de kringloop en een broek en rok bij Appel en ei in Arnhem. Voor mijn doen is dit niet bijzonder veel of weinig, maar dan wel allemaal tweedehands.
Hoewel, heb ik dan echt helemaal niets nieuws gekocht? Toch wel. Ik zocht al een tijd naar een nieuwe regenjas en had me zelfs al verdiept in merken en modelletjes die enigszins eerlijk geproduceerd, duurzaam en kwalitatief in orde zouden zijn. De specifieke jas waarop ik mijn oog had laten vallen, was voor het eerst in een half jaar eindelijk weer op voorraad en omdat veel webshops alweer uitverkocht waren, sloeg ik snel mijn slag. Omdat het zo’n bewuste aankoop was, vond ik het niet eens zo’n verkeerde actie tijdens deze Slow Fashion Summer.
Geleerd
De afgelopen zomer ben ik veel bezig geweest met kleding. Zo deed ik mee aan de 10×10 challenge waarbij ik tien kledingstukken gedurende tien dagen combineerde in tien verschillende outfits en werd ik lid van de Facebookgroep Ontdek jouw kledingstijl.
Enerzijds heb ik mezelf hierdoor gedwongen om beter te kijken naar combinaties van kleding die ik al heb. Ook na de challenge probeerde ik bij mijn nieuwe aanwinsten en minder gedragen kleding beter te kijken of het nog anders te combineren is dan de voor de hand liggende opties. Op die manier heb ik echt een paar kledingstukken nieuw leven in kunnen blazen en voelt het een beetje alsof ik iets nieuws gekregen heb.
Anderzijds merk ik dat ik door het beter leren kennen van mijn stijl en het willen combineren behoefte heb gekregen aan een paar bepaalde soorten kledingstukken. Ik vind het fijn dat ik nu een vrij duidelijk beeld heb van wat ik wil, maar het betekent wel dat ik hierdoor meer neiging heb om te kopen.
Het is een open deur, maar door veel kleding te zien – zowel in stenen winkels als in webshops, op social media, etc. – merk ik dat ik ook hebberiger word. Als ik vooral zo min mogelijk wil kopen, kan ik me dus beter bezighouden met andere dingen. Maar omdat ik uiteindelijk toch wel wát kleding zal kopen, vind ik het ook fijn dat ik nu misschien wat gerichter zal kunnen kopen.
Het ontdekken van tweedehands kleding
Tijdens de zomer ben ik fanatieker op zoek gegaan naar tweedehands winkels, zowel online als offline. De grote kringloopwinkel in de buurt kende ik al redelijk goed, maar biedt erg weinig kleding waar ik enthousiast van wordt. Sommige winkels elders in de stad en met name die van Emmaus zijn veel geschikter voor mij. Helaas is er nog geen filiaal in Utrecht, maar Appel en ei bezocht ik al eens in Enschede en Arnhem en is een enorme aanrader – ook voor de beginnende kringloopshopper.
Online kende ik eerst voornamelijk de verkoopplatforms zoals United Wardrobe, Marktplaats en Next Closet. Wel handig als je iets specifieks zoekt, maar vaak ook best wat gedoe. Hier kom ik waarschijnlijk nog wel eens terug voor schoenen en wellicht een rugzak. Vooral op United Wardrobe schrok ik in tweede instantie wel van de hoeveelheid ongedragen H&M- en Zara-kleding er aangeboden werden. Net als op Marktplaats worden er ook steeds meer partijen nieuw spul verkocht, dus die handelaren wil ik liever vermijden.
Een leuke ontdekking vond ik een heel arsenaal aan online winkels voor tweedehands kleding waarbij de mooiste stukken al voor ons geselecteerd zijn. Vaak worden de winkels gerund door enthousiaste dames met een liefde voor mode en vintage. Zo is het net alsof je wat nieuws koopt in een boetiekje alleen dan online. Soms zijn de prijzen ook alsof het bijna nieuw is, maar waarschijnlijk kun je er dan ook wel van op aan dat de kwaliteit daar ook naar is. Mijn jas van de Kleretoko zit overigens extra lekker, doordat deze echt maar een schijntje was.
Gezamenlijk evenement
Het leuke van de Slow Fashion Summer vond ik dat het een heel sociaal gebeuren was. Via sociale media werden deelnemers geronseld, niet alleen door CollAction zelf, maar ook door enthousiaste deelnemers die graag wilden dat de limiet van 2500 deelnemers gehaald zou worden.
Tijdens de zomer kwamen er een paar e-mails en Facebook- en Instagramberichten vanuit de organisatie, maar was er vooral veel support tussen de deelnemers onderling. In de Facebookgroep werden vragen gesteld, tips gegeven en informatie uitgewisseld. Op Instagram werd na een tijdje een share chain opgezet, waarbij deelnemers hun overvloedige kleding doorgaven aan andere deelnemers die op hun beurt weer iets weggaven. En tegen het eind van de zomer werden er diverse kledingruilevenementen georganiseerd.
Door al deze activiteit kreeg ik het gevoel dat we het echt met zijn allen deden en dat heeft me zeker geholpen om scherp te blijven. Van sommige vrienden van me weet ik dat ze tweedehands kleding maar raar of vies vinden, maar door me te omringen met mensen die hier ervaren of geïnteresseerd in zijn, was ik extra gemotiveerd om door te zetten. De optimistische sfeer en het enthousiasme van de deelnemers maakten het er een stuk gezelliger op.
Hoe nu verder?
Deze Slow Fashion Summer was voor mij een bevestiging dat ik op een pad zit waar ik me heel prettig bij voel. Ik verleg mijn focus verder van fair fashion naar tweedehands, probeer mijn stijl wat verder te ontwikkelen en blijf oefenen met combineren.
Om te voorkomen dat ik mezelf nu juist tot grotere koper maak dan ik altijd was, heb ik besloten om eerst op zoek te gaan naar kledingstukken waar het in mijn kast sowieso al een tijdje aan schort en dan varianten te zoeken die beter passen bij de stijl die ik wil creëren en die te combineren zijn met wat ik al heb. Daarnaast wil ik voortaan altijd eerst op zoek gaan naar tweedehands en in tweede instantie eventueel uitwijken naar een duurzamere keuze. Fast fashion zal ik nooit helemaal uitsluiten, maar bewaar ik het liefst alleen voor dingen die ik écht nodig heb en niet tweedehands of fair kan (of wil) vinden.
Behalve in de offline tweedehands winkels ga ik vaker neuzen bij de online webshops en zoek ik voor specifieke dingen op de verkoopplatforms. In Utrecht loop ik zo nu en dan eens een fair fashion-winkel binnen waar ik eventueel iets kan passen en ik hou wat fair fashion-webshops in de gaten voor het geval er net tussen zit wat ik zoek. In gewone winkels zul je me in ieder geval niet snel meer tegenkomen.
Heb je ook meegedaan aan de Slow Fashion Summer en hoe ging dat? Of zou je het ook eens aandurven om drie maanden lang geen nieuwe kleding te kopen?
Ik heb niet meegedaan aan de challenge, maar ik heb in de hele zomerperiode één nieuwe spijkerbroek gekocht. Omdat ik echt niets meer had nadat mijn oude broek gescheurd was (in mijn hele collectie heb ik één spijkerbroek, omdat ik in Nederland geen mooie pasvorm kan vinden). En omdat tweedehands kledingwinkels in Frankrijk op dat moment te ver rijden waren (bij de kringloop daar verkopen ze geen kleding). Daar kijk ik ook naar.
Hoe weet jij trouwens of iets past als je het online koopt?
O wow, koop je altijd zo weinig en dan vaak tweedehands? Toch fijn dat je een broek gevonden hebt 🙂
Tja, online is altijd een gok. Ik weet nooit zeker of ik het pas, dus ik doe het ook niet zo vaak en let dan goed op de pasvorm. Bij zo’n jas komt het niet zo nauw als met een spijkerbroek, dus dat durfde ik wel aan. Of een merk gympen waarvan ik de pasvorm en mijn maat weet, zou ik ook wel doen. Als het dan nog eens misgaat, vind ik het bij (goedkopere) tweedehands toch iets minder erg, want dan geef ik het weer door. Maar ja, ik was wel heel blij dat ik die broek in het echt kon passen!
Wat mij helpt bij het online kopen is de maten opvragen als die er niet bij staan. Plat op de grond gemeten, van oksel tot oksel, de taille, de broekband, de heup, de lengte. Vooral de twijfelregio, ik heb b.v. een ruime bovenwijdte dus bij bovenkleding vraag ik i.i.g. naar oksel tot oksel of de borstomvang. Anderen zitten met hun taille of hebben juist lange armen. Vergelijk de maten met een goed zittend kledingstuk van jezelf. De kans dat het goed past wordt dan veel groter.
Als je vriendelijk en vlot antwoord krijgt op je vraag heb je meteen een indruk van de verkoper.
Ook zoek ik wel op meestal specifieke merken waarvan de kwaliteit en pasvorm mij bevalt.
Ja, goede aanvulling! Het valt me op dat steeds meer webshops zelf al de afmetingen aangeven. Zoveel fijner dan S/M/L, wat overal iets anders betekent… En extra navragen is zeker een goed idee als je twijfelt. Die indruk van de verkoper zegt vaak ook al veel over de kwaliteit het product.
Mooi om te lezen! Ik herken de tegenstrijdigheid wel, dat je je door je in eerlijk en tweedehands kleding en in je stijl te verdiepen ook hebberiger wordt, door de constante confrontatie met al dat moois. Op de langere termijn heeft het me wel efficiënter gemaakt, merk ik. Ik kan makkelijker trends links laten liggen die niet bij me passen en ik kan een winkel of webshop beter scannen op wat bij me past. Ik vind het zo leuk dat je veel ontdekt hebt en ook de keuzes hebt gevonden die bij je passen!
Ja precies, dat hoop ik er ook uit te halen. Goed om te horen dat het voor jou gewerkt heeft 🙂
En ja, ik vind het ook leuk dat ik mezelf eindelijk eens gedwongen heb om uit te zoeken wat werkt voor mij. Het is een ongoing process natuurlijk, maar zo wordt het wel steeds leuker 🙂
Het lukt me vrij goed om bijna alles tweedehands te kopen. Ik vond het artikel dat je eerder schreef over online tweedehands winkels leuk!
Vraag me wel af hoe je aankijkt tegen het feit dat tweedehands alleen maar kan bestaan als er ook mensen 1e hands dingen blijven kopen.
Lekker bezig, Marije 🙂
Ja, tweedehands is wel een complex iets. Als we massaal heel veel tweedehands kopen houden we natuurlijk wel in stand dat anderen fast fashion blijven kopen omdat ze het toch wel aan ons kwijt kunnen. Zo kun je ook stellen dat we af en toe wel fair fashion nieuw moeten kopen om die markt sterker te maken ten opzichte van fast fashion. Zit wel wat in, vind ik, maar omdat er voorlopig nog zo’n gigantisch overschot is aan kleding geloof ik dat tweedehands voorlopig nog by far de duurzaamste keuze is. In de eerste plaats geldt natuurlijk dat we zowel voor nieuw als tweedehands altijd maat moeten weten te houden en zoveel mogelijk voor kwaliteit moet kiezen. Hoe denk jij daar over?
Fijne uitdaging!
Daar ben ik ook al een aantal jaren mee bezig en drie maanden geen nieuwe kleding kopen vind ik ondertussen best kort 😉 Het fijne is dat je het zo gewoon wordt, het wordt een nieuwe routine. Bij mij gaat er vaker zomaar een half jaar voorbij dat ik geen nieuwe kleren koop. Eigenlijk koop ik enkel nog ondergoed, kousen en schoenen nieuw. En vorig jaar ook één rood kleedje van Armedangels. Het was te mooi <3
Wat ik zelf ook heb gemerkt is dat de kleren gewoon begonnen toe te stromen van zodra ik volkomen open begon te zijn over het dragen van tweedehands. En dat is best leuk! In mijn omgeving zijn er een aantal mensen die nog wél liefst nieuw kopen en dan ook de kleding waarop ze zijn uitgekeken doorgeven aan mij. Kan ik lekker kiezen uit zakken kleding, de rest geef ik ook weer door in mijn vriendinnengroep.
Ik heb er laatst een foto-overzichtje van gemaakt 😉
https://wecotip.wordpress.com/2018/09/14/ruil-je-kleren/
Wat goed! En je hebt helemaal gelijk, al je er een tijdje mee bezig bent wordt het een nieuwe routine. Wat een luxe dat je zoveel leuke dingen doorgeschoven krijgt!
Eigenlijk is het wel een echte luxe dat er zoveel mijn kant uit komt, inderdaad! Een beetje spijtig dat mensen hun prima kleren snel vervangen door andere, maar in de tussentijd kan ik er toch maar gebruik van maken.
Misschien kun je eens een kledingruilfeestje organiseren met iedereen die jou van kleding voorziet. Kunnen ze ook eens met elkaars kleding naar huis 😉
Goed idee 😀
Lijkt me inderdaad goed om een combi te maken van tweedehands en fair fashion. Als niemand fair koopt, kunnen die bedrijven zich ook niet sterker maken.
Leuk stuk! Ik was nét te laat met inschrijven bij Collaction, maar ik heb gewoon ‘stilletjes’ mee gedaan. De sharechain vond ik ook echt een leuk intiatief! Het viel me uiteindelijk mee met niks kopen, ik ontdekte zelf veel meer combinaties en het is uiteindelijk ook echt een verandering van mindset: je hebt echt meer kleding dan je denkt, maar je moet durven combineren. Ik speelde wel een beetje vals omdat ik ook ging emigreren en ik daardoor ook echt geen extra kilo’s meer mocht bijkopen want dat kon niet mee. Ik ben benieuwd hoe het nu hier in Australie zal gaan! Toch blijf ik tweedehands kleding online ook een lastig punt vinden, want maatvoering en kwaliteit is zo lastig te zien op een foto. Hopelijk blijven de kledingruils komen de komende tijd! En anders vind ik de IJhallen ook altijd leuk, want dan kun je een beetje aan de verkoper zien of ze kleding verkoopt in jouw stijl en maat.
Dat is geen valsspelen maar profiteren van omstandigheden 😉 Ook wel weer leuk juist om daar opnieuw op zoek te gaan naar leuke winkeltjes of niet?
Tweedehands koop ik tot nu toe alleen online als het óf heel goedkoop is en een miskoop niet zo erg is óf als ik bij een duurder item bekend ben met de maat en pasvorm. Meestal dat eerste 😛 En bij die tweedehands webshops heb je ook meer garantie op kwaliteit dan wanneer je van een particulier koopt, lijkt me.