Treinvakantie naar divers vakantieparadijs Corsica

Ben je al voorzichtig aan het nadenken over een vakantiebestemming voor volgend jaar? Als je van bergen, bossen, zee, zon, wandelen, mooie stadjes, een eilandgevoel en lekker eten houdt, maar liever niet vliegt dan heb ik een aanrader voor je: Corsica!

Corsica

Corsica is een groot Frans eiland in de Middellandse Zee. Het bestaat uit een indrukwekkend gebergte in het binnenland met de mooiste heuvels en bossen daaromheen. Aan de randen zijn talloze zandstranden aan de heldere zee. Voornamelijk langs de kust, maar ook in het binnenland vind je charmante stadjes met een rijke geschiedenis.

Het eiland zei me niet zoveel en ik voelde me altijd wat meer aangetrokken tot Italiaanse bestemmingen dan Franse, maar na het zien van foto’s van de prachtige bestemmingen was ik enthousiast. Het leek alles te kunnen bieden wat we het liefst doen op vakantie. Een beetje cultuur, veel wandelen, af toe een duik nemen, lekker weer en goed eten. Verhalen van mensen die me voorgingen maakten het extra veelbelovend. Én, zo bleek, Corsica is zeer goed bereikbaar zonder vliegtuig en ook ter plekke te bereizen met de trein.

De reis

We hadden een nogal hectische zomer, maar konden er in augustus precies nog even tussenuit na het eindigen van mijn contract en de overdracht van ons nieuwe huis. Hoewel ik er meestal veel plezier aan beleef om een reis zelf uit te stippelen, waren we nu enorm dankbaar voor de diensten van de Treinreiswinkel. Die hielpen ons al eerder bij het boeken van treinreizen naar Oostenrijk en China, maar bieden ook complete reizen aan met vervoer en verblijf.

We kozen voor een standaard rondreis naar en over Corsica inclusief treinen, veerboten en hotels. We konden het programma overal naar hartenlust aanpassen. Doordat we erg last minute boekten, moesten we wel wat schuiven met data om nog een vrije hut op de boot te bemachtigen, maar konden we uiteindelijk wel precies doen wat we wilden.

De reis ging eerst met de trein via Parijs naar Marseille en vervolgens met de nachtboot naar Ajacchio in het westen van Corsica. Daarna gingen we per bergtreintje het bergachtige binnenland in om na het wandelen bij Corte de zee in te duiken in het noordwestelijke Calvi. De laatste stop op Corsica was in het noordoostelijke stadje Bastia vanwaar we weer een nachtboot terug naar Marseille namen. Hier bleven we een extra dag voordat we via Brussel terug naar huis gingen.

Ik neem je mee op onze trip!

De heenreis

‘s Ochtends rond half acht sprongen we iets te vroeg in de trein in Utrecht, zodat we de Thalys in Rotterdam niet zouden missen. Deze bracht ons in tweeënhalf uur in Parijs. Van de Treinreiswinkel hadden we al metrokaartjes toegestuurd gekregen en konden we snel overstappen van Gare du Nord naar Gare de Lyon. Omdat we geen vertraging hadden en ieder alleen een rugzakje bij ons hadden, ging dit erg makkelijk. Je kan ook kiezen voor de taxi of een ruimere overstap als je de metro spannend vindt, vreest voor vertragingen of minder snel bent met kinderen en/of koffers. Gelukkig hadden we Parijs al eens eerder bezocht, want in de metro zie je er bijster weinig van.

Voor we het wisten zaten we alweer in de supersnelle TGV die ons in drieënhalf uur naar Marseille bracht. Vanuit het station heb je direct een mooi uitzicht over de stad en dankzij de warmte, zon en palmbomen besef je dat je daadwerkelijk aan de Mediterraanse kust bent beland. In de zomerhitte sjokten we via de grote kathedraal naar de veerbootterminal. En zo zaten we voor het eind van de middag nog aan de Orangina en bière blanche met uitzicht op de veerboten die die avond naar Corsica zouden varen. Bijna té snel.

Bij de terminal werd het duidelijk dat Corsica als een auto-eiland beschouwd wordt. We waren slechts met een handjevol voetpassagiers die langs de auto’s en vrachtverkeer de boot op gingen. Doordat er zoveel ruimte en gewicht werd opgeëist door alle vervoersmiddelen, werd het een stuk minder duurzame manier van reizen dan wanneer er bijna alleen voetpassagiers waren geweest. Wel schuif ik het grootste deel van die impact dan ook graag af op die autobezitters en hadden we met de treinreis naar Marseille al een factor tien aan CO₂-uitstoot bespaard ten opzichte van het vliegtuig, dus ik was niet van plan hierover wakker te liggen.

Bij vertrek kregen we een prachtig uitzicht over Marseille bij zonsondergang cadeau. In een soort afhaalrestaurant kon ik kiezen tussen pasta met kaas of pizza met kaas, dus neem zeker zelf eten mee als je veganistisch eet of gehecht bent aan vitamines. We hadden een nette slaapcabine met twee stapelbedden en een badkamertje helemaal voor onszelf. ‘s Nachts werden we door de golven in slaap gewiegd en af en toe juist weer even gewekt.

‘s Ochtends vroeg kwamen we aan in het westen van Corsica, in de hoofdstad Ajacchio.

Ajacchio

Bij de standaard reis neem je in Ajacchio meteen de trein naar Corte, maar wij hadden tijd genoeg om de reis even op te breken en de haast uit het dagelijks leven te temperen. Ik vond het ook wel fijn om even aan de kust te verblijven, voordat we het binnenland in zouden gaan om iets meer eilandgevoel te kweken.

We haalden verse broodjes bij de boulangerie, slingerden door de knusse straatjes en zagen een citadel. Per toeval liepen we over een marktje en ontdekten hier lokale groente, kruiden en andere specialiteiten. We namen een duik vanaf het kleine strandje, lazen wat in een parkje en trakteerden onszelf op een luxe lunch aan een strandje verderop. Wellicht was het museum in het geboortehuis van Napoleon wél interessant geweest als we er een Engelse audiotour bij hadden genomen. Na een relaxed dagje besloten we dat we wel klaar waren voor wat meer actie.

Corte

Ondanks de weinige voetpassagiers op de boot was het aardig druk bij het treinstationnetje. Een klein boemeltje met grote ramen nam ons mee langs dorpjes en vervolgens de bergen in. Nou had ik wel gehoord van die bergen en wat foto’s gezien, maar ik was behoorlijk onder de indruk van hoe spectaculair dat er in het echt uitzag. De ene piek nog steiler dan de ander, overal groen en hier en daar een rivier of stadje. Onderweg stapten overal wandelaars in en uit.

Ons eindstation voor die dag was Corte. Het station ligt in het dal waar twee rivieren samen komen. Als je die oversteekt, zie je het oude stadje boven je uittorenen. Die middag struinden we door de rolstoelonvriendelijke, maar o zo charmante straatjes met het uitzichtpunt Belvedère als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt.

We bleven nog twee hele dagen in Corte om te wandelen. Er was weinig wandelinformatie te vinden, maar ik was door vrienden en collega’s getipt om door de Tavignanovallei te wandelen of aan het eind van de Restonicavallei naar Lac de Melo en Lac de Capitello te klimmen. Voor dat laatste moesten we een taxibusje regelen, dus we besloten eerst rechtstreeks vanuit Corte de Tavignanovallei in te gaan.

De route was meteen al mooi. Weer die steile rotsen en nu zaten we er zelf echt tussenin. Met veel water en baguettes in onze rugzakken klommen we langzaam omhoog. We hoorden het water ver onder ons stromen en na een paar uur wandelen kwamen we bij Ponte di u Russulinu, een bruggetje waar je kon afdalen naar de rivier. Hier hebben we uitgebreid gezwommen in het ijskoude water, gepicknickt en gechilld, voordat we weer terugliepen. Het was behoorlijk toeristisch, maar iedereen liep redelijk verspreid en doordat er nergens voorzieningen waren, voelde het niet te druk.

De volgende dag besloten we de veelbelovende meren met bijbehorende drommen toeristen en steile klimmetjes in de volle zon aan ons voorbij te laten gaan en de rust en vooral schaduw op te zoeken in de bossen. We namen het treintje terug naar Vizzavona. Hier lopen de meeste mensen naar de Engelse watervallen, maar wij gingen de andere kant op. We hadden de dichtbegroeide bossen helemaal voor onszelf en liepen langs een rivier, via grotten van prehistorische mensen en over steile bospaadjes naar het stationnetje van Tattone vanwaar we de trein terug namen.

Bij terugkomst bleek Corte ‘s avonds heel gezellig te zijn. Overal volle terrasjes, klinkende glazen en geroezemoes. Zo triest als het eten en de service was bij Le Bonaparte zo verwend werden we bij La Trattoria. Hier kregen we de lekkerste cannelloni au brocciu en Corsicaanse wijnen. Als toetje bleek er in de zomer elke vrijdagavond live muziek en markt te zijn in de afgezette hoofdstraat.

Calvi

Twee keer per dag kun je met de trein van Corte met een korte overstap naar Calvi. Het eerste deel was wederom prachtig, een attractie op zich. Onze keuze voor een later vertrek en lange overstap in Ponte Leccia was niet per se een goede, want er was niet veel te zien en het was te warm om ver te wandelen. Daarom installeerden we ons op een terrasje met limonades, de krant en een uitgebreide lunch afgewisseld met een potje tafelvoetbal.

Van het tweede deel van de rit naar Calvi verwachtte ik dat het langzaam vlakker zou worden, maar niets was minder waar. Doordat het minder bosrijk werd, was het uitzicht misschien nog wel indrukwekkender. Eenmaal aan de kust reed het treintje bij L’Île-Rousse zowaar dwars over de boulevard en vervolgens langs dorpjes, stranden en de prachtigste rotskusten. Aan het einde van de baai steekt de oude citadel van Calvi de hemel in.

De toeristische badplaats heeft een boulevard met hippe loungebars en restaurants – waarvan een enkele zelfs met ruime vega(n) opties, maar door de oude gebouwen (en nieuwere gebouwen in dezelfde stijl) blijft ook de geschiedenis en ontspannen sfeer behouden. We bezochten de citadel en keken uit over helderblauwe zee waar we tot mijn grote plezier die ochtend mooi hadden kunnen snorkelen via duikclub Castille. ‘s Avonds kwamen we terug naar de oude stadskern voor een bijzonder concert in de kerk.

Toen er op een dag voor het eerst een wolk verschenen was, beklommen we meteen de heuvel achter Calvi naar de Notre Dame de la Serra. Een oude meneer wees ons de weg tussen de gigantische cactussen en op de top waaiden we uit met uitzicht over Calvi en de baai. We daalden aan de andere kant weer af en namen een duik tussen het aangespoelde zeewier bij Plage de l’Alga. Het mooiste stuk van de route moest toen nog komen: het kustpaadje dat over rotsen en strandjes, langs vakantiehuisjes en tussen de begroeiing door pal langs de zee terug naar Calvi loopt.

Bastia

Om van Calvi naar Bastia te komen, moest we weer via Ponte Leccia. Hier wilden we niet weer uren doorbrengen, maar we kozen de treintijden nu zo uit dat we onderweg wat meer van het kustgebied konden zien. Zo bleven we een uurtje in Algajola voor een korte wandeling, een duik en het lekkerste ijsje van La Forteresse. In L’Île-Rousse bleven we wat langer voor een wat wandeling langs het strand, nog een duik en een lunch met uitzicht op enorme veerboten, voordat we de trein door de bergen terug naar Ponte Leccia namen en vervolgens door naar Bastia.

Na het natuurspektakel van het binnenland en de charme van Corte en Calvi, had ik eigenlijk het idee dat de vakantie nu wel een beetje ten einde kwam. In Bastia leek immers ook niet zoveel te doen. Nog diezelfde avond werden we alweer ingepakt door de gezellige sfeer aan de haven, lekker eten en uitstekende service.

Op onze laatste dag op Corsica liepen we in slakkentempo nogmaals naar de haven, langs eeuwenoude kerkjes, door een park en naar de levendige citadel waar we afscheid namen van de Italiaanse invloeden middels een overheerlijke pizza. De laatste attractie was de grootste ijssalon (-restaurant?) ooit: glacier Raugi. Daarna haalden we wat boodschappen, gingen we weer op de boot en kregen we wederom een prachtig uitzicht bij zonsondergang cadeau.

Marseille

Marseille is een behoorlijke stad, maar zeker na ruim een week Corsica is het contrast vrij groot. Voor de grote afstanden gebruikten we de metro. Na het dumpen van onze bagage gingen we meteen naar Palais Longchamp, twee gigantische musea verbonden met een indrukwekkende waterval en daarachter een park met de restanten van een verlaten dierentuin.

Zo charmant als de haven van Bastia was, zo verschrikkelijk vond ik deze. Het was een stoet van mensen pal naast een halve snelweg, door de hoeveelheid bootjes zag je het water niet eens en een lekker genieten op een terrasje ging je daar niet vinden. We gingen snel door naar Palais de Pharo vanwaar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Vervolgens zijn we langs abdij Saint Victor gaan klimmen naar Notre Dame de la Gare. Het uitzicht is het waard om de hordes toeristen voor te trotseren.

Daarna waren we een beetje verloren. We hadden wel zin in een gezellig cafeetje, maar dat konden we nergens vinden. Bovendien werd ik nogal somber van ongezellige winkelstraten, druk verkeer en de vele zwervers en verslaafden die je overal zag. De stad is best wel ruw en deed ons denken aan Brussel. Als je er beter de weg weet, zijn er vast veel fijne plekjes te vinden, maar de algehele sfeer vond ik niet zo fijn.

Gelukkig ontdekten we ‘s avonds op de valreep nog de oude wijk Le Panier, met smalle straatjes, trappetjes en terrassen. Hier was de sfeer direct een stuk relaxter en konden we rustig neerploffen voor een maaltje. En stiekem terugverlangen naar Corsica. Want hoewel met name Palais Longchamp en het uitzicht vanaf de Notre Dame de la Gare echt wel de moeite waard waren, vonden we Marseille verder geen enorm succes.

De terugreis

‘s Ochtends sloegen we rantsoen in voor de terugreis en stapten rond het middaguur op de trein naar Brussel. Hier moesten we volgens mij vriend nog wel overstappen van Bruxelles Midi naar Brussel Zuid, maar gelukkig is dat gewoon een en hetzelfde station. De overstap was precies lang genoeg om een warme avondmaaltijd naar binnen te werken, voordat we door vlogen – bij wijze van spreken dan hè – naar Rotterdam. Terug in eigen land krijg je dan altijd ineens wel vertraging, maar we kwamen alsnog op een schappelijke tijd aan in Utrecht.

Aanrader

Dat je zo makkelijk, vliegensvlug en bijna vlekkeloos met de trein van en naar de Middellandse zee kan, was een fantastische ontdekking, maar Marseille slaan we de volgende keer over. Misschien kunnen we wel gebruik maken van de optimale verbinding en dan verder langs de Franse kust, westelijk richting Montpellier of oostelijk en dan stiekem toch weer door naar Italië. Ik hou me aanbevolen voor tips!

Corsica bleek voor ons een ideale vakantiebestemming. We hebben genoten van de charmante stadjes, indrukwekkende bergen, bossen, stranden, het eten en de ontspannen sfeer. Precies waar we blij van worden. Ondanks dat we midden in het hoogseizoen gingen, waren echt grote massa’s toeristen afwezig en waren iets minder grote druktes makkelijk te ontlopen. Het voelt alsof er nog een hele wereld te ontdekken is.

Het langzame treintje waarmee we ons verplaatsten, was een van de hoogtepunten van de reis. Bij gebrek aan ander openbaar vervoer of een auto konden we niet zomaar van de route afwijken, maar zeker voor een eerste bezoek voldeed de trein prima voor het ontdekken van verschillende mooie plekken op het eiland en hebben we niet het idee gehad dat we iets misliepen.

Voor een langer of herhaaldelijk verblijf, kunnen vooral al natuurliefhebbers kunnen hun lol op met deze route. Overal zijn talloze wandelingen te maken, van korte dagtripjes tot langeafstandswandelingen zoals de GR20. Als je toch iets anders wil, kun je je auto mee op de boot nemen of er ter plekke eentje huren en daarmee bijvoorbeeld richting het nationale park in het westen waar de bergen zo de zee induiken of naar afgelegen stranden en snorkelplekjes in het zuiden.

Is Corsica ook wat voor jou?