Op zoek naar lekkere vegan ‘kaas’: naar Mr. & Mrs. Watson

Kaas is absoluut een van mijn grootste guilty pleasures en ik merk dat ik stiekem ook helemaal niet echt bereid ben om het op te geven of zelfs ook maar te minderen. Hoogste tijd dus om op zoek te gaan naar waardige vervangers. Ik ging met Sara en Amke naar Mr. & Mrs. Watson in Amsterdam.

Vaak geven veganisten zelf ook al wel toe dat ze helemaal niet meer zo goed weten hoe kaas eigenlijk smaakte. Zo kan het gebeuren dat ze Wilmersburger aanprijzen, terwijl deze voor een kaaseter – of laat ik voor mezelf spreken – echt totaal niet te vreten is.

Sara van de blog When Sara Smiles en ik vonden elkaar volledig in het vegan kaasjes-thema. Beiden hebben we geen idee hoe we ooit zonder een romige camembert, pittig blauwaderkaasje of smaakvolle roodbacteriekaas zouden moeten. Tegelijkertijd worden we ons ook steeds bewuster van de negatieven gevolgen voor de dieren en het milieu en willen we ons graag openstellen voor plantaardige alternatieven. Maar dan moet het wel goed zijn!

Mr. & Mrs. Watson

Mr. & Mrs. Watson is een volledig veganistisch restaurant in Amsterdam Oost. Dankzij een succesvolle crowdfunding konden de deuren in augustus 2017 voor het eerst open. Het restaurant was bij voorbaat al beroemd om de huisgemaakte kaasjes, dus die moesten natuurlijk geproefd worden! Kort na de opening was het dan eindelijk zover.

Het bezoek

Poging 1

Tja, dat bezoek had wel wat voeten in de aarde. Sara en ik spraken af op een zonnige zondagmiddag. Borreltijd. Kaasplankje. Wijntje erbij. Zo hadden we het bedacht. We hadden online gereserveerd en vervolgens nog eens gebeld om te bevestigen, maar dat was alsnog misgegaan. Gelukkig was er nog net een plekje in het verder overvolle restaurant en kregen we later nog een derde stoel die we helemaal niet nodig hadden.

Het ziet er erg mooi uit binnen. De bar is een echte eye catcher met zijn zwart-witte tegels. De muren zijn groen en beige, terwijl het dankzij het enorme raam – met glas in lood – toch lekker licht is. Ook het interieur is veganistisch, tot de krukjes van ananasleer aan toe. Ondanks dat het vol zat, voelde het niet opgepropt.

Maar toen kregen we meteen een flinke teleurstelling voor de kiezen. De kaasjes zijn alleen tijdens de avonduren verkrijgbaar! De menukaarten waar je dat nu uit op zou kunnen maken, stonden toen nog niet online, dus we hadden het ook niet kunnen weten. Een uitzondering kon niet worden gemaakt, want de vraag naar kaasjes bleek eigenlijk te groot voor de keuken om de hele dag door te kunnen serveren. Dat was dan wel weer een goed teken, maar daar hadden we op dat moment niet zoveel aan.

Tussen onze tranen door aten we dan maar een broodje met iets dat eng goed op eiersalade leek en niet zo bijzondere groentekroketjes. Lekkere sapjes erbij en daarna alsnog die wijn om ons verdriet weg te drinken. En, o ja, eigenlijk was het reuze gezellig en hebben we honderduit gekletst over duurzame en minder duurzame dingen in onze levens.

Poging 2

Maar goed, die kaasjes móesten geproefd worden, dus we deden nog een poging. ‘s Avonds deze keer. Amke van Groen is het nieuwe zwart haakte ook aan. Zij is, ondanks dat ze eveneens een gigantische kaasliefhebber is, sinds een tijdje veganistisch gaan eten en had dit dus eigenlijk ook gewoon heel hard nodig. En ontzettend verdiend.

Het reserveren ging weer voor geen meter, want het restaurant was telefonisch totaal onbereikbaar. Dan toch maar weer via e-mail. Om bevestiging gevraagd én om een toezegging dat er zeker kaas zou zijn. Dat leek gelukt. De middag voorafgaand aan het etentje kwam er een mail dat de oven stuk was gegaan en we niet a la carte konden bestellen, maar een vast menu zouden krijgen van samengestelde gerechtjes. Wel mét kaas, zo werd ons beloofd.

O man, ik durfde er haast al niet meer op te hopen dat het allemaal ging lukken. De reservering was nu weer voor één persoon te weinig doorgekomen, maar er viel wederom wel weer een plekje te regelen. We bestelden het voor- en hoofdgerecht en in die eerste zat dan toch echt het object van onze missie. Naast een simpel soepje, een erg zout auberginewafeltje, olijfjes en stokbrood met wederom die indrukwekkende ‘eier’salade waren ze dan eindelijk daar. De kaasjes! Daar kom ik zo op terug.

Het hoofdgerecht bestond uit een mini stamppotje met seitan, pulled jackfruit op een pretzelachtig broodje en een groentelasagne. Die lasagne was ik eigenlijk alweer vergeten en had dus niet bijzonder veel indruk gemaakt. Net zoals het stamppotje smaakte het me wel goed. De pulled jackfruit was wat zoet naar mijn smaak, maar was wel een goede benadering van pulled pork. Een heel bord van één van die gerechtjes was waarschijnlijk wat saai geweest, want erg spannend was het allemaal niet.

De toetjes hadden we overgeslagen, maar later hoorde ik van Merel dat deze juist het beste waren. Goed om te weten voor een volgende keer.

De kazen

De kazen! Daar was het ons om te doen. We kregen een stukje rookkaas, roquefort en camembert. De rookkaas was op basis van cashewnoten en had de structuur van een stevige cheesecake. Hij was lekker zilt. De rooksmaak vonden we wel wat overheersend, dus daar moet je net van houden.

Wow, kijk die camembert dan! Hij heeft een echte schimmelkorst. Ik ben er nog steeds van onder de indruk dat dat ook gewoon met een cashewkaasje kan. Het enige waardoor je merkt dat het geen echte kaas is, is omdat hij niet zo romig is en niet ‘loopt’, maar verder vond ik hem echt fantastisch. Goede smaak, goede structuur. Niet teveel kokosolie of een zurige bijsmaak zoals ik bij andere vegan kaasjes geproefd heb.

De roquefort is nog zo’n indrukwekkend staaltje keukenkunst. Zat hier soms echt een echte blauwe schimmel in? Want daar smaakte het precies naar! De roquefort was, als mijn geheugen me niet in de steek heeft gelaten, op basis van amandelen gemaakt. Ik weet niet of het door de amandelen kwam of door een andere toevoeging, maar de roquefort was een stuk zachter en leek hierdoor ook wat romiger dan de andere kaasjes.

De rookkaas was bij ons het minst favoriet, maar de camembert en roquefort waren gedeelde winnaars. De een wat romiger, de ander wat steviger, maar beiden erg smaakvol. De beste veganistische kaasjes die ik tot nu toe gehad heb!

Het oordeel

In online reviews wordt Mr. & Mrs. Watson over het algemeen enorm gejubeld. Alleen al het feit dat er een gezellig restaurant bijgekomen is waar veganisten keuze hebben uit gerechten die allemaal voor hun geschikt zijn, is natuurlijk al een feestje waard. Maar die beoordelingen van vijf sterren vind ik nogal overdreven.

Je moet er wel erg graag naartoe willen om de obstakels van het reserveren te overwinnen. Ze wisten al van hun slechte telefoonverbinding, dus hopelijk wordt daar snel wat aan gedaan. Het personeel te plekke was vriendelijk en omdat ze pas net open waren, hoop ik dat het gewoon beginnersfoutjes waren.

Het eten was nogal wisselend. De hoofdgerechten smaakten prima, maar waren echt niet zo bijzonder en dat is een gemiste kans. Van de andere kant zouden de toetjes wel goed moeten zijn en datgene waar we voor kwamen stelde ons absoluut niet teleur.

Dus ja, ga zeker naar Mr. & Mrs. Watson voor de gezelligheid, het zorgeloos veganistisch kunnen eten, de toetjes en voorál voor de kaasjes! Maar verwacht ook geen walhalla van veganistische hoofdgerechten. Alhoewel… die kaasfondue die inmiddels op het menu verschenen is, wil ik graag een kans geven om me alsnog te overtuigen. En dan wél met een toetje na.