Met de trein naar China via de Zijderoute: Bishkek en Ala Archa

Afgelopen februari en maart reisden mijn vriend en ik per trein van Utrecht naar Ürümqi in West-China. Tijd voor een bezoek aan Bishkek.

Eerder in Met de trein naar China via de Zijderoute:
De aanleiding en het plan
Het uitstippelen van de route
Tickets boeken
Visa aanvragen
Verdere voorbereiding
Milieuimpact en compensatie
Van Utrecht naar Berlijn
Van Berlijn naar Moskou
Van Moskou naar Bishkek

Bishkek

Volgens de meeste reisgidsen is Bishkek niet echt de moeite waard. Er zijn geen bijzondere gebouwen en er is niet bijster veel te doen. Maar ja, na drie dagen en drie nachten in de trein waren we hier beland en wilden we natuurlijk wel even goed met beide benen op de grond staan, voordat we weer verder zouden scheuren.

We logeerden in een veel te groot appartement van de allerliefste gastvrouw ooit. Ik had haar van tevoren gevraagd of het mogelijk zou zijn om ‘s nachts te arriveren en of er dan taxi’s zouden rijden, maar ze kwam ons zelfs hoogstpersoonlijk ophalen op het station en gaf ons zelfs zakgeld mee voor de eerste dag. We vonden Kirgizië meteen al gezellig!

‘s Ochtends liepen we van het snikhete – ook dat is hier blijkbaar gastvrijheid – appartement richting het centrum. Het eerste het beste park bleek ook hier weer vooral een kermis te zijn en dus konden we net zo goed meteen in het reuzenrad gaan zitten. Met lichte hoogtevrees kon ik nog net genieten van het uitzicht over de stad met het grote plein op de voorgrond en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.

Eenmaal op het plein zelf werden we aangesproken door toeristenpolitie, terwijl we zojuist gelezen hadden dat er nogal eens neppolitie rondloopt in Bishkek. Met lichte achterdocht beantwoorden we vragen over hoe lang we bleven en – dat wilden ze om een of andere reden óveral weten – of we getrouwd waren. Daarna wilden ze met ons op de foto en mochten we gewoon met portemonnee en al weer weglopen. Even verderop gebeurde precies hetzelfde nog eens. Die toeristenpolitie was waarschijnlijk dus toch wel echt en een beetje lachwekkend. Misschien waren wij zelf trouwens wel de grootste bezienswaardigheid in de stad.

We aten lekkere broodjes gevuld met aardappel en helaas – zo bleek – ook vlees. Via een beeldentuin liepen we naar het theater waar de voorstelling van die avond al uitverkocht bleek. Toen gingen we maar op zoek naar een taxi naar de andere kant van de stad. Er bleek geen enkele officiële taxi te vinden en alle alternatieven hadden zonder uitzondering kapotte ramen, gebroken of ontbrekende spiegels en geen enkele werkende gordel. Op hoop van zege dan maar.

Aan de andere kant van de stad bezochten we de bazaar bestaande uit een binnen- en een buitengedeelte. Hier zagen we bergen groente, fruit, kleding, vis, worst, huisraad, traditionele houten gitaartjes, de vilten hoedjes die mannen en jonge jongens hier daadwerkelijk nog met trots dragen, elektronica, reparatiewinkeltjes, sieraden, speelgoed, een hele verdieping met plastic bruidsjurken, speelgoed, kinderschoenen met iPhone 7S erop geschreven, gedroogde kikkers en slangenhuid en meer. We kochten fruit en ballen die op snoep leken, maar een beetje zurig en vooral ontzettend zout smaakten. Veel mensen zagen er een beetje Turks uit en spraken een taal waarvan ik dacht dat het Kirgizisch was.

Vermoeid door alle drukte liepen we terug richting ons appartement. Er was onderweg nauwelijks een leuk kroegje te vinden. Drinken ze hier niet vanwege de islam? Er zijn weinig moskeeën en hoofddoeken te zien, dus we konden niet echt inschatten wat ze hier precies wel en niet naleven. Uiteindelijk vonden we toch een soort ongezellige underground kroeg die zo enorm was dat ze duidelijk niet allemaal aan onthouding doen.

‘s Avonds aten we in een kleurrijk, traditioneel gedecoreerd restaurant waar ze Kirgizisch eten serveerden. De enthousiaste ober wees van alles aan op de menukaart en gebaarde vervolgens dat het lekker was. Vooraf kregen we een glaasje gefermenteerde paardenmelk, dé specialiteit van Kirgizië. Ik had gehoord dat het naar karnemelk zou smaken en dat kan ik beter hebben dan gewone koeienmelk, maar dit was gruwelijk vies. Zuur en zout. Echt té smerig.

Net als iedereen in het restaurant aten we een soort minioliebollen met zure room. Mijn vriend had lagman, een soort noedels met groente en vlees en ik had een iets minder typisch Kirgizische salade. De gebakken dumplings bleken weer een vega fail, maar weggooien was natuurlijk helemaal geen optie. Echt lekker was het niet, maar de setting was leuk.

Dagtripje naar Nationaal park Ala Archa

De volgende ochtend gingen we op zoek naar een taxi om ons naar Ala Archa te brengen. In dit natuurgebied wilden we gaan wandelen en dit leek met openbaar vervoer niet te bereiken te zijn. Of hooguit enkele reis. In ons beste Russisch probeerden we duidelijk te maken waar we naartoe wilden en dat we na een paar uur ook weer terug wilden. Uiteindelijk leek iemand het te begrijpen en bracht een jonge knul ons. Opnieuw zonder gordels, met een barst in het raam en de verwarming op honderd graden, maar hij reed oké.

Buiten de stad zagen we al snel de bergen. We reden door de wolken heen naar de blauwe lucht en zon. Vanuit de taxi hadden we al fantastisch uitzicht. Naaldbomen in de mist waar de zonnestralen doorheen prikten, kale rotsen, sneeuw en langs de weg een yurt, een ruiter, vee en kinderen die wellicht naar school liepen. De chauffeur zette ons af en wachtte op ons op de parkeerplaats. Hij had het begrepen.

Er was een aantal verschillende wandelroutes en we kozen voor een route die naar een waterval zou leiden. Het begin van de route ging tussen de bomen en door de sneeuw. We werden aangevallen door hongerige eekhoorntjes en verdwaalden een beetje. Toen we het pad terugvonden, glibberden we verder over gladde stukken ijs, totdat we boven de bomen uitkwamen. Vanaf daar hadden we prachtig uitzicht over het dal en de bergen aan alle kanten.

De zon stond hoog en de sneeuw verdween snel op het grootste gedeelte van het pad. Er waren twee tegenliggers en later volgden er steeds meer wandelaars die bepakt en bezakt naar boven gingen. Ver voorbij de waterval was nog een hut waar ze waarschijnlijk naartoe zouden gaan. Wij haalden de waterval niet eens meer, maar konden vanaf een afstand al zien dat die behoorlijk drooggevallen was. We namen liever de tijd om schuilend tegen de wind en in het zonnetje te lunchen en daarna weer rustig terug te lopen.

Bij terugkomst in Bishkek bezochten we nog een ongezellig winkelcentrum, aten heerlijk Japans en vonden alsnog een gezelligere kroeg. De volgende ochtend vertelde onze host dat ze zichzelf Engels had geleerd via YouTube en liet een filmpje van een nationale ster zien. Dat we het ballet in Moskou niet hadden gezien, maakte volgens haar niet uit, want dat was toch overal hetzelfde. ‘Just jump, jump, jump’.

Zo hadden we ons toch best goed vermaakt in Bishkek. Er zijn inderdaad geen bijzondere bezienswaardigheden in de stad, maar we vonden de sfeer behoorlijk aangenaam, er zijn veel parken, we konden makkelijk de natuur in en we hadden weer kunnen lachen met de overwegend heel vriendelijke mensen. Van de andere kant waren twee dagen ook wel echt genoeg. In een warmer seizoen was ik graag verder het land in getrokken, maar nu hadden we iets anders veelbelovends op het programma staan: Almaty.