Een jaar na de uitdaging: minder vlees eten

Zaailingen is jarig! Precies een jaar geleden schreef ik mijn allereerste artikel over hoe ik heel voorzichtig en geleidelijk was begonnen met het minder eten van vlees. In dit artikel vertel ik je hoe het er nu voor staat.

Minder vlees eten

Mijn voedselpatroon was een van de eerste dingen waarvan ik me begon te realiseren dat het best wel wat duurzamer kon. Daar was ik intussen al een tijdje mee bezig toen ik vorig jaar om een of andere reden besloot dat zomaar eens openbaar te delen in mijn allereerste artikel: Uitdaging: minder vlees eten. Misschien in de hoop dat iemand anders er wel wat mee kon of om het voor mezelf allemaal wat definitiever te maken.

Sinds de zomer van 2015 ben ik – ja, ik hou van lijstjes en getallen – bij gaan houden of mijn avondmaaltijden vlees, biologisch vlees of vis bevatten of dat het vegetarisch was. Dat gaf een duidelijk en objectief overzicht dat zich niet liet beïnvloeden door overdreven ‘kijk mij eens goed bezig zijn met mijn falafel’-euforie of een verdoezeld ‘ik kom nu echt even niet onder deze hamburger uit, hoor’-excuus. Meten is weten.

Al mijn drie lezers destijds konden zien dat ik in acht maanden tijd van ongeveer 25% naar 75% vegetarisch avondmaaltijden ging. Achteraf vind ik dit echt mega-langzaam klinken, maar ik ben niet echt een keukenheld, wél een lui gewoontedier en sowieso vrij laat en traag met alles in het algemeen. Die tijd had ik blijkbaar nodig om nieuwe recepten te ontdekken en nieuwe gewoontes te creëren.


De resultaten van vorig jaar na de eerste acht maanden

Nog minder vlees eten

Niet lang na dat eerste artikel liep ik tegen een challenge aan: Mei Vleesvrij. Deze leek me wel goed getimed voor mij, want ik was intussen wel benieuwd geworden of ik helemaal zonder vlees zou kunnen. Thuis zonder vlees koken bleek niet zo’n probleem, maar bij anderen of in een restaurant eten vond ik lastiger. Ik moest zelf ineens ‘moeilijk doen’ en als ik iets niet mag, wordt de verleiding blijkbaar ineens groter.

Hoewel ik nooit behoefte heb gehad om verboden middelen tot me te nemen, viel het idee dat ik geen vlees mocht me wel zwaar. Na Mei Vleesvrij besloot ik dus ook weer door te gaan zoals daarvoor. Zelf geen vlees meer kopen, het bij anderen wel eten als ze het me voorzetten en in een restaurant vegetarisch bestellen, tenzij het me echt niet lekker lijkt. Na al die maanden had ik intussen wel door dat ik met heel weinig vlees kon leven, maar ik wilde het mezelf niet definitief ontzeggen.

Op die voet ben ik het afgelopen jaar eigenlijk continu doorgegaan, maar die 75% vegetarisch ging stiekem nog naar 80-90%. Het vleesbeleg en de bitterballen zijn in die tijd ook uit mijn routine verdwenen. De prijs daarvan werd ineens te hoog voor wat het me opleverde en de leuke experimentjes met home made hummus en guacamole boden uitkomst.

Gelukkig vond mijn vriend het ook oké om bijna geen vlees meer te eten en als hij toch – eens per maand ofzo – wat meenam, koos hij voor het allerlekkerste biologische vlees. Bij vrienden en familie en in restaurants at ik ook af en toe nog een beetje vlees, maar vooral op vakantie vond ik het een stuk lastiger om vegetarisch te eten.

Veganisme en dierenwelzijn

Sinds ik andere groene bloggers heb ontdekt, lees ik veel over veganisme. Hoewel ik totaal geen idee heb hoe ik ooit zou moeten overleven zonder kaas, vind ik het wel interessant om te zien met welke leuke recepten ze op de proppen komen. Dat ze meer eten dan alleen sla is me intussen wel duidelijk.

Mede dankzij hen ben ik ook wat gaan experimenteren met sojayoghurt en kaasvervangers. Met wisselend succes, maar sinds ik mijn antieke eetpatroon heb verlaten en mijn vriend af en toe met verrassende recepten tovert, vind ik het ook wel eens leuk om af en toe iets geks te proberen. Draadjesvlees van fruit bijvoorbeeld.

Terwijl ik van de zijlijn een beetje aan het meegluren was met een paar overtuigde veganisten, kreeg ik vanzelf wat mee van hun ideeën erachter. Waar voor mij klimaat en milieu verreweg de belangrijkste redenen waren om minder vlees te eten, bleek dit voor veel veganisten in eerste instantie dierenwelzijn te zijn.

Je druk maken om dierenwelzijn heeft toch nog altijd dat imago van naïeve, gevoelige meisjes die een onnozele fase doorgaan. Dat idee heb ik zelf ook lang gehad, maar dat begint nu rigoureus te kantelen. Hoe meer ik zie en lees over de vee-industrie, hoe meer ik het niet meer snap.

Dat we vroeger af en toe eens een varken of kip uit onze eigen achtertuin slachtten, nadat zij jarenlang van ons groenteafval gesmikkeld hadden en uitgescharreld waren, dat snap ik nog wel. Maar al die stallen, fabrieken, lopende banden, de massaproductie. Hoezo doen wij alsof dieren producten zijn?

Intussen ben ik die laatste stukjes vlees die ik at steeds meer als die dieren gaan zien. Dit is een hapje dier. Dat is een hapje dier. Het voelt niet goed meer.

Ben ik me nu pas bewust geworden van wat vlees eigenlijk is, doordat ik er meer over na ben gaan denken? Of komt dit nieuwe inzicht me alleen maar goed uit, omdat ik als niet-meer-echt-vleeseter nu een extra goed gevoel over mezelf kan hebben als ik niet alleen voor een beter milieu en klimaat zorg, maar ook iets minder dierenbeul ben?

Eigenlijk maakt het me niet uit. Misschien is het wel een combinatie van beide. Hoe dan ook raak ik er steeds meer van overtuigd dat vlees eten meer kwaad dan goed doet. En er zijn zulke goede vleesvervangers dat ik niets hoef te missen.

Nóg minder vlees eten?

Ik durf niet goed te zeggen dat ik nu vegetariër ben. Misschien bezwijk ik nog wel eens voor zo’n heerlijk geurende rookworst als ik op een koud station net de trein gemist heb, maar ik zal de verleiding niet opzoeken. Mezelf dingen ontzeggen leek eerder ook alleen maar beklemmend te werken, terwijl het juist prima gaat als ik er niet zo’n stigmatiserend label aanhang.

Inmiddels vraag ik ook aan anderen of ze mij geen vlees meer willen geven. Ik merk dat ik dan toch liever een beetje lastig ben dan dat het zo onduidelijk is voor mezelf wanneer ik nou wel een geen vlees eet of dat ik stiekem een beetje ongelukkig wordt van een stukje vlees in het eten waar iemand juist zo zijn best op had gedaan.

Mijn vriend gaat intussen heel fijn mee in mijn gekte en dat maakt het een stuk makkelijker. Hij eet wel vlees als we buiten de deur eten en haalt af en toe een droge worst in huis voor bij de borrel. We hebben afgesproken dat hij zichzelf of onze gasten vlees voor mag zetten zolang ik er maar omheen kan scheppen. Sindsdien heeft hij alleen nog maar vegetarisch gekookt.

Veganist zal ik niet snel worden met mijn kaasverslaving, maar de sojayoghurt – als hij maar niet mee hoeft te doen! – bevalt me wel en ik wil me best eens aan de veganistische pannenkoekjes wagen. Het scheelt al dat ik nu iets beter begin te beseffen dat zuivel en eieren net zo goed niet dierenleedvrij aan een hyperduurzame boom groeien en dat er ook daarvoor steeds meer en betere alternatieven zijn.

Ruim drie maanden geleden at ik voor het laatst vlees, ruim een maand geleden at ik de laatste visfilet die nog in de vriezer lag. Sindsdien ben ik ook gestopt met het bijhouden van mijn maaltijden in de hoop dat het niet meer nodig is. De toekomst zal het uitwijzen.


De volledige vleesafkickperiode van augustus 2015 tot en met april 2017