Getest: Wilmersburger veganistische ‘kaas’

Als grootverbruiker leek het me wel eens interessant om op zoek te gaan naar vervangers voor kaas. Publieksfavoriet Wilmersburger is verkrijgbaar bij de Jumbo en geef ik als eerste een kans om mij van mijn kaasverslaving af te helpen. Voor het milieu en misschien stiekem ook een beetje voor mijn gezondheid.

Het lijkt haast wel een hype – hopelijk een blijvende – om steeds meer plantaardige producten te eten. In de winkel is steeds meer keuze in vleesvervangers en plantaardige zuivel. De vleesvervangers worden hier zo nu en dan wel op tafel gezet, maar de zuivel is voornamelijk nog van dierlijke melk. Tijd om eens op onderzoek uit te gaan, te beginnen met: kaas!

Ik ben geen vaste klant van de natuurwinkel en de gemiddelde supermarkt loopt qua kaas nog wat achter op de plantaardige revolutie, dus ik struin eerst het internet af. In de webwinkels van Veggie4u en Veggiedeli zijn allerlei soorten kaasvervangers te verkrijgen die door moeten gaan voor plakjes kaas, pizzakaas, mozarella, kaassaus, camember en roomkaas. Ook kom ik allerlei recepten tegen om deze ‘kazen’ zelf te maken op basis van soja, cashewnoten, edelgist of rijst.

Tussen Cheezly, No Muh en Tofutti vind ik Wilmersburger. Dit merk wordt geprezen op vega-forums, verkoopt iets wat eruit ziet als gewone plakjes boterhamkaas én is gewoon verkrijgbaar bij de Jumbo. Daar fiets ik graag even een stukje voor om.

Een pakje Classic bevat 150 gram ‘kaas’, 7 plakjes, en kost 2,99 euro. Hiermee valt het in dezelfde prijscategorie als de extra oude 30+-kaas die minder bloedvatverstoppend én heel smaakvol is. Ik hoop dat Wilmersburger ook iets goeds te bieden heeft voor die prijs.



Volgens de verpakking bestaat de kaas voornamelijk uit water en kokosolie. Verder wat zetmeel en smaakmakers, maar weinig verrassends of chemisch. Hoewel het dus een product op basis van natuurlijke ingrediënten lijkt te zijn, bestaat er nogal wat discussie over de gezondheidseffecten van kokosolie. Ik weet dus eigenlijk helemaal niet of het wel gezonder is dan traditionele kaas.

De plakjes zien eruit als jonge kaas. Eigenlijk zou ik meteen een stukje in mijn mond willen duwen, maar ik heb nog net het geduld om er een cracker onder te schuiven. Het eerste hapje lijkt in eerste instantie overeen te komen met hoe het eruit ziet: als een zachte, romige, jonge kaas. Qua structuur dan. De smaak lijkt eerst te ontbreken, maar als hij dan toch landt word ik daar niet blij van. Ik weet niet precies wat het is, maar het is niet lekker. Misschien is het te zout, maar het heeft ook iets zurigs. Met elke hap wordt het smeriger. Misschien komt het doordat ik niet van kokos houd, maar de onaangename smaak vind ik daar eigenlijk niet echt op lijken.



Omdat eten weggooien uit den boze is, wil ik de rest van het pakje aan mijn veganistische schoonzusje geven, maar zij zegt dat de ‘kaas’ veel beter tot zijn recht komt als hij gesmolten is. Ik besluit het dus nog een kans te geven in de vorm van een tosti.

En inderdaad, de ‘kaas’ smelt fantastisch. Hij blijkt niet zo ‘plastic’ te zijn als wanneer je 30+-kaas probeert te smelten, dus dat is een goed begin. De viezige bijsmaak is een stuk minder dominant, maar doordat hij nog wel duidelijk waarneembaar is, kan ik niet echt van de tosti genieten. Waar ik anders nooit teveel kaas kan hebben, duw ik het nu tussen de sneetjes uit. Het is geen verschrikking, maar dit is ook echt niet voor herhaling vatbaar.

Nu ben ik nog een beetje in dubio of ik de ‘kaas’ nog eens op een ovenschotel of pizza moet proberen. In de aanwezigheid van andere, sterkere smaken zou die rare bijsmaak best wel eens weg kunnen vallen en doordat hij zo goed smelt, wordt het haast een romig sausje. Wat me voorlopig nog even tegenhoudt, is dat ik geen enorme schaal lasagne wil verpesten. Misschien dat de ‘kaasjes’ op basis van andere ingrediënten me beter bevallen. Tot die tijd geniet ik nog even van een beschuitje met brie.